Oto pewna pani, z najelegantszych kręgów londyńskiego towarzystwa, wdaje się w romans. I wszyscy są szczęśliwi: pani z towarzystwa, jej kochanek – również człowiek z londyńskiego high life’u oraz mąż bohaterki. Mąż bohaterki jest szczęśliwy z najprostszego pod słońcem powodu: nic nie wie o romansie żony. Nieszczęśliwa natomiast jest zdradzana żona kochanka naszej bohaterki.

I tego poczucia nieszczęścia rodzi się wściekłość, żądza zemsty i nieprzemożna chęć odegrania się na zdradzającym ją mężu. Mając do wyboru parę sposobów na zaspokojenie pochłaniającego ją uczucia zemsty udaje się więc do kochanki swojego męża, aby opowiedzieć o jego romansie. Ale postanawia opowiedzieć to… mężowi swojej konkurentki!

Tymczasem – męża konkurentki niema. Wyjechał służbowo na parę dni z miasta. Na szczęście w jego gabinecie trwa remont prowadzony przez pewnego malarza, uważającego się za genialnego – aczkolwiek nieodkrytego jeszcze przez producentów filmowych i teatralnych – aktora. Nasza bohaterka składa mu – popartą sporym honorarium – propozycję: ma zagrać jej męża i przyjąć na siebie gniew i wściekłość zdradzanej żony. Malarz pokojowy, aktor – amator, jak się okazuje, z ochotą przyjmuje rolę i z całym zapałem wciela się w postać dżentelmena z wyższych londyńskich sfer z dającymi się przewidzieć skutkami…

Daje to – oczywiście – początek całej serii katastrof, nieporozumień i nieszczęść. Koszmarnego i nieodparcie śmiesznego zamieszania, które ma zaskakujący komediowy i erotyczny finał…

W spektaklu wykorzystano fragmenty utworów Szekspira: „Sen nocy Letniej” (w tłumaczeniu Stanisława Koźmiana), „Romeo i Julia” (w tłumaczeniu Józefa Paszkowskiego), „Henryk V” (w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka) oraz „Otello” (w tłumaczeniach Macieja Słomczyńskiego i Stanisława Barańczaka).