Temat (…) jest ciężki. Forma – nowoczesna. Jednak realizatorzy umiejętnie, bez obniżania poziomu i tanich chwytów, uczynili spektakl przystępnym i atrakcyjnym w odbiorze nawet dla mniej wyedukowanej publiczności. I, co ważne, trudno na jego treść pozostać obojętnym. Budzi emocje i refleksje. Przemawia do rozumu i do serca. Porusza.

(…) spektakl Nowego Teatru trzeba zobaczyć, nie tylko dla przejmujących scen i monologów (np. scena gwałtu), brawurowej gry aktorskiej, zrozumiałej wizji reżyserskiej, potencjału interpretacyjnego i oszczędnej acz niezwykle przemyślanej scenografii. Siłą tego spektaklu jest to, że za każdym razem będzie on jednostkowym przeżyciem, nie tylko dla widzów, ale też aktorów.

Reżyserka udanie szkicuje pełne niuansów relacje trojga bohaterów – tu nic nie jest osadzone w pewności, nic nie jest możliwe do pełnego zdefiniowania. Skrawek za skrawkiem odkrywa się przed nami porażająca opowieść rodzinna, której jednak w pełni nie poznamy. Przyjrzymy się jej jedynie na tyle blisko, aby nas dogłębnie przeraziła.

Opowieść o niemieckiej dziewczynie, która przez przypadek zaczyna poznawać swoją wypartą przeszłość. Mocno osadzona w słupskiej lokalności, staje się kolejnym etapem odkrywania skomplikowanej tożsamości Ziem Zachodnich. Ale jest też uniwersalną opowieścią o okrucieństwie wojny i niejednoznaczności wyborów, dokonywanych w jej trakcie. O tym, jak są ważne, publiczność przekonuje się na własnej skórze – co kilka minut odpowiada na pytania, od których zależy dalszy przebieg akcji.

Słupczanie mogą być jednak zaciekawieni kolejną, po Ulicy i Stanie wyjątkowym produkcją wpisującą ich miasto w ponadczasowy dialog na temat pokoleniowej spuścizny miejsc i ludzi. Traumy nieprzepracowane wracają, ale zaproszenie osób z zewnątrz do ich oswajania może wiele zdziałać. W tym sensie należy Słupskowi kibicować.

Pokolenie pamiętające czasy okołowojenne powoli odchodzi. Być może to szansa, żeby z dystansem spojrzeć na przeszłość? Zbudować własną tożsamość tu i teraz. Nie byłoby tego niespokojnego nastroju na scenie, gdyby nie scenografia i kostiumy Katarzyny Sobolewskiej. Warstwa wizualna przedstawienia to też kontrasty: śnieżnobiałe studio telewizyjne i ponury dom małej Adeli; perfekcyjnie zaczesana fryzura niemieckiego oficera, jej ojca (Wojciech Marcinkowski), i megalomański gospodarz „Finde mich”. Opowieść o Adeli nie jest biografią a pretekstem do dyskusji o nie tak dawnych losach Polski, które często bywają pokazywane z wygodniejszej dla nas strony.