„Bardzo dobry spektakl dla młodzieży. Pierwsza część może przydługa, ale w drugiej akcja nabiera rozpędu i bardzo przyjemnie się ogląda. Dużo tematów do przegadania z młodymi ludźmi.”

„Aktualnie wszystko musi być szybkie, głośne, przejaskrawione. Nie ma czasu na refleksję. Tego uczymy młodych, bo sami tak żyjemy. Natomiast teatr daje możliwość wybrzmienia ciszy. Zatrzymania się, skupienia, odnalezienia prawdy. Niedoceniany aspekt, a przecież równie ważny dla człowieka, jak sen. „Pasztety, do boju!” zgrabnie łączą dynamizm ze slow motion. Z jednej strony akcja pędzi. Za sprawą Mala (Igor Chmielnik), jego dziewczyny – Księżniczki (Magdalena Płaneta), czy Helene, vlogerki (również Magdalena Płaneta) jest gwałtownie, brutalnie, na wskroś współcześnie i bezrefleksyjnie. Z kolei charakterna, zadziorna Mireille (Karolina Gwóźdź), nadaje ton i tempo działaniom tytułowych Pasztetów, które wypełniają scenę młodzieńczą energią. Szczególnie szalona wydaje się Astrid (Agata Grobel), pozytywnie zakręcona na punkcie zespołu Indochine, jest książkowym przykładem nastoletniej fanki, która skacze, piszczy i nie pierze koszulki z autografem, bo byłaby to profanacja świętości. Hakima (Natalia Maczyta-Cokan/Joanna Kowalska) jest bardziej wycofana, nieśmiała, ale w trakcie podróży odnajduje w sobie pokłady siły i determinacji wzbudzając podziw przyjaciółek. Hakima jest jednocześnie postacią, która czasem stopuje, wspomniany wcześniej przeze mnie, pęd. Podobnie, jak jej brat – Kader (Wojciech Marcinkowski), który jest najbardziej tragiczną postacią spektaklu, a jednocześnie pełni rolę Atlasa, dźwigającego na barkach szaleństwa siostry i jej przyjaciółek.

Igor Chmielnik, Magdalena Płaneta i Wojciech Marcinkowski grają w spektaklu kilka różnych ról. Malo zmienia się w filozofa, tatę Hakimy, ojca Mireille, dziennikarza. Księżniczka w Helene, matkę Hakimy, potem w matkę Mireille. Kader w sprzedawcę pasztecików, kolegę Mala, asystenta Helene… Ilość szybkich zmian ról i postaci jest zatrważająca, co może wydawać się dezorientujące. Jednak przez wykorzystanie prostych środków (np. symboliczne zmiany kostiumowe), widz nie powinien poczuć się zagubiony w odbiorze. Jest to również zasługą warsztatu i doświadczenia słupskich aktorów, którzy bez wytchnienia wchodzą w kolejne, przeznaczone im skóry.”